Thursday, June 9, 2022

07. මගේ යාපනය 07



 රාජන් හූල් නම් මහා පොත සොයා ගියෙමි .

ඇත්තම කියන්නේ නම් මට හිතෙන්නේම මගේ දෛවය විසින් මම යාපන අහසට තියා ඇණ ගසා ඇති වගකි. යාල් පානම් ආදරය මගේ හීන කන්දේ ඉහල ඉම අත්පත් කොටගෙන ඇත. යාපනය යනු ආදරයේ හා මනුෂ්යත්වයේ නොසිදෙන ආදරයේ උල්පත් අප්රමාණව ඇති භූමියකි. ඒ උල්පත් තුලින් පිරී ඉතිරෙන ආදරය කරුණාව හදවත තෙමාගෙන ගලා බසී. බිඳුන තල්ගස් දකින්නට ප්රථම අප දුටුවේ තේජමාන භූමියක සිතුවමකි. ඒ සිතුවම තුල වූ ආදරණීය ප්රාණීන් අදටද අපිට යාපනය අපේ තැනක් කරන්නට නොනවතින උත්සාහයක නියැලෙමින් සිටී. මේ කියන්නේද ඒ ආදරණීය මනුෂ්යත්වයේ මහා පොතක් ගැනය. සැබෑවටම ඒ මනුෂ්යතත්වයේ මහා පොතකි.


බිඳුණු තල් රුක කී පමණින් අපිට මතක වෙන පොතකි. යලිත් යුද්ධයක් මෙරට ඇති නොවිය යුතුවගට තර්ක කරන්නට ඉදිරිපත්කල හැකි සරලම හා බලවත්ම ආයුධය බිඳුණු තල් රුක හෙවත් ‘’ The broken Palmyra’’ කෘතියයි. මේ කෘතිය තරම් මගේ හිතට බලපෑම් කල අන් කෘතියක් මගේ ජීවිතයේ නොමැති තරම්ය. මගේ යාපන උන්මාදය ගැන කතාකරනා දිනෙක පේරාදෙණි සරසවියේ සමාජ විද්යා අංශයේ කථිකාචාර්ය ප්රියදර්ශනී ප්රේමරත්න විසින් බිඳුණු තල්රුක කියවන්නයි

පොත කියවා අවසන් වනවිට මම ජීවත් වූයේ මටත් හිතා ගත නොහැකි වූ මානසික විපර්යාශයකට මැදිවය. කතුවරු සිවුදෙනකු විසින් රචිත එහි සැඟවුණු රහස අධ්යාපනය පිරුණු මිනිසෙකු බිහි කරන වගය.ඊට සුදුසුම උදාහරණයක් වන්නේ මේ කතුවරුන් සිවුදෙනාය, රාජන් හූල්, දයා සෝමසුන්දරම්, කේ. ශ්‍රී ධරන් හා රාජිනි තිරාණගම තමන් ලද අධ්යාපනයටත් මනුෂ්යත්වයටත් තම යුතුකම ඉටුකළේ මේ කෘතියට ජීවය දෙමිනි. අතුරක යමින් දැලිපිහියෙන් කිරිකමින් මෙන් ඉතා අසීරුවෙන් මෙම ග්රන්ථය ලිවීමම මට නම් වීරත්වයකි ඒ පොත ලියූ කතුවරුන් සිවු දෙනාගෙන් එක අයෙකු වූ රාජන් හූල් මගේ හිතේ පැලපදියම් වූවේ ඔහුව දකින්නට යන්නට හීනයක්ද ඉතිරි කරමිනි. මට ඔහු ඒ තරම් පූජනීය වූයේ ඔහු හා අනෙක් කතුවරුන් සතු වූ අපක්ෂපාතී හා නිර්භයතාවය හේතු කොටගෙනය.

සැබෑ ශාස්ත්රීය පර්යේෂණයක තිබිය යුතු යතාර්ථය, මධ්යස්ථ බව තුල පිහිටා අපූරුවට ලියූ පොතකින් වත්මන් ලෝකයේ ලියවෙන කෘති උදෙසා පෙන්වන හරය ඔවුන්ගේ උගත්කමතුලින් ලද ශික්ෂණය තව දුරටත් විදහා පාන්නේය. ලංකාවේ හැම ගෙදරකම පූජාසනයේ මේ කෘතිය තැන්පත්කොට තිබිය යුතුයැයි මම යෝජනා කරන්නෙම ඒ නිසාය..
ඒ ගෞරවනීය මිනිසා මුණ ගැහෙන්නට මට මග පෑදුනේ අපූරු ලෙසය. ඇය නමින් සදන්ති වත්සලාය . උසස් අධ්යාපන කටයුත්තකට කොළඹ විශ්වවිද්යාලයට ගිය අවස්තාවක අහම්බෙන් මෙන් ඇය හඳුනාගෙන ඇය යාපනය සරසවියේ රෙජිස්ටාර් වරියක ලෙස සේවය කරන වග දැනගත් පමණින් අගේ දුරකථන අංකය සටහන් කර ගතිමි. පසුව මාස ගණනකට පසු මට ඇය මතක් වූයේ රාජන් හූල් පිලිබඳ තොරතුරක් දැන ගැනීමටය. ඒ අපේ පළමු දුරකථන ඇමතුමයි . ‘’ අක්කා මම අසවල් තැනදී ඔයා එක්ක කතාකරා. මට උදව්වක් ඕනේ රාජන් හූල් කියන සර් ගැන හොයා ගන්න. එයා යාපනේ විශ්වවිද්යාලෙ ගණිත අංශයේ ගුරුවරයෙක් ‘’ මම එසේ මගේ විස්තරය කියා නිමවන විට ‘’එයා පොත් ලියපු කෙනෙක් නේද ? එයාගේ නෝනා අපේ පුස්තකාලේ ලයිබ්‍රේරියන් කෙනෙක් වෙලා ඉඳල දැන් සතියකට කලින් පෙන්ෂන් ගියා . ඔයාට මම මිසිස් හූල් ගේ අංකය දෙන්නම් අහල. ‘’ සදන්ති අක්කා මට අහසට යන්න ඉනිමගක් දුන්නාය. එදාම ඇය මට රාජන් හූල් නම් මහා පොතේ චායා රූපයක්ද එව්වාය. ඒ මම ඔහු දුටු පළමු වතාවය. පා පැදියක නැගී විශ්වවිද්යාල භූමිය පැමිණ සිටින සරල මිනිසා දැක මට දරාගත නොහැකි සතුටක් දැනුණි.
ඉන්පසු මම රාජන් හූල් නම් විද්වතාට කතා කොට මගේ ලේඛන කටයුත්තකට අවශ්ය උපකාරයක්ද ලබා ගත්තෙමි. ඒ තරම් කාර්යබහුල පුද්ගලයෙකු වූ ඔහු මා වෙනුවෙන් ඔහුගේ වටිනා කාලය මිඩංගු කළේය. කෙසේ වුවද විටින් විට යාපනේ ගියද මට ආචාර්ය හූල් බලන්නට යන්නට නොහැකි විය. එහෙත් පසුගිය දිනෙක යාපනයට ගිය ගමනේදී සදන්ති අක්කා සමග මම ආචාර්ය හූල් සොයා ගියෙමි. නල්ලූර් කෝවිල ආසන්නයේ පිහිටි ඔහුගේ නිවස සරල මිනිසෙකුගේ පිරුණු බව කියාපාන්නක් විය. හූල් යුවල අපිව පිළිගත්තේ ආදරනීයවය. ඒ ලෙන්ගත්කම් වචනවලට නගන්නට තරම් මගේ වාග් කෝෂය පොහොසත් නැතිවග නොකියාම බැරිය. මම චායාරූපයෙන් බැලුවාට වඩා ආචාර්ය හූල් උස මිනිසෙකි. ඔහු අඩි හයක් පමණ උසය. ඒ වගේම ඔහු නිහඬය. අහිංසක කුඩා දරුවෙකු සේය. හූල් මහත්මිය බොහෝ දේ කතාකරමින් ‘’ මේ උතුරු දකුණු ප්රශ්නය නැතිකරන්න ඔයාල ලියන්න’’ ඇය දයාර්දව කීප විටක්ම ඉල්ලුවාය. ආචාර්ය හූල් ඒ වන විටද උන්නේ සාලයේ තැබූ පරිඝනකය මත නවතම පොතක් ලියමිනි.
‘’ මේ දවස්වල කඳුකරයේ දෙමල ජනතාව පිලිබඳ පොතක් ලියනවා ‘’ කියූ අතර ඔහුගේ පොත්පත් රැසක්ද බලන්නට ද හැකිවිය. ලංකා විශ්වවිද්යාලයෙන් ප්රථම උපාධිය ලද ඔහු ඔක්ස්ෆර්ඩ් විශ්වවිද්යාලයෙන් ආචාර්ය උපාධිය ලබා යාපනය විශ්වවිද්යාලයේ ආචාර්යවරයකු වශයෙන් කටයුතු කළා පමණක් නොව සිංගප්පුරුවේ සරසවියකද සේවය කර ඇත. මිනිසුන් වෙනුවෙන් සේවය කරන්නට මේ ලෝකයට ආ නඩයේ කෙනකු වූ ඔහු ජාති ආගම් බේද නොසලකා මනුෂ්යත්වය නම් කුලයට ආදරය කරුණාව පුදන්නට විය. මානව හිමිකම් සදහා විශ්වවිද්යාල ආචාරවරුන්ගේ සංගමය පිහිටුවා ගැනීමට පුරෝගාමී වූ ඔහු ලෝකයේ මානව හිමිකම් සම්බන්ධ සම්මානයන්ගෙන් පිදුම් ලබන්නට විය.
අවසාන අපි ඔවුන්ගෙන් සමු ගැනීමට සැරසෙත්ම මට හිතුනේ මෙවන් පොතක් ලියූ මිනිසෙකුගේ දෑතට අපි කොපමණ ආදරයක් ගෞරවයක් පිදිය යුතුද කියාය. ආචාර්ය හූල් දෙසට හැරුණු මම ඇසුවේ ‘’ සර් මගේ එක ඉල්ලීමක් තියනවා . මට සර්ගේ අත්දෙක සිපගන්නට ඕනේ ‘’ ඔහු ඉතා දිඟු ඇඟිලිවලින් යුතු දෑත මා දෙසට දිඟු කළේය. මට ඒ දෑත මගේ නළලට තියාගනිත්ම ඉකිබිඳීණි. මෙහෙම මිනිසුන් මේ පොළොවට එව්වේ කවුද? මොවුන් තව කොපමණ කාලයක් මිනිසුන්ට මනුෂ්යත්වය ගැන කියන්නට ජීවත් වේවිද? තම ජීවිත කාලයෙන් අවුරුදු තිහක් පමණම යුද්ධය දෙස බලා හිඳ දුක් විඳි ජීවිතය පවා අවධානමක තබා ඔවුන්ට කළහැකි උපරිම සේවය රටට මනුෂ්යත්වයට ඉටුකළ සේවය වෙනුවෙන් අපිට කල හැක්කේ මොනවාද?’’ අවසාන ඔහුගේ දෑත් මුදා හැර මම අනෙක් පසට හැරෙත්ම මාව තවත් සංවේදී කරමින් හූල් මහත්මිය දැඩිව මගේ වම් උරහිස සිපගත්තාය. ඒ ඇගේ හිතේ පිලිසිඳුන ආදරයේ සංකේතය වග මම වටහා ගතිමි නැවත මගේ ඇස් කඳුලින් පිරිණ. ‘’ පරිස්සමට ගිහින් එන්න ‘’ ඇය නැවත සිහින් හඬින් කීවාය.
ටුක් ටුක් රථයට නැගී මදදුරක් එනතුරුම මට කඳුළු නවතා ගන්නට නොහැකි විය. මේ දමා යන්නේ මගේ යාපනයේ හුස්මය. තවමත් මට හූල් මහත්මියගේ උණුසුම් ආදරය වම් උරය මත රැදී ඇතුවාක් මෙනි. . ඒ සිප ගැනීම මට ලැබුණ ආදරණීයම සම්මානයක් විය. ඉතින් මේ මිනිසුන් සැබෑවටම පිදියයුත්තන්මය. දැන් මට නල්ලුර් පූජනීය වන්නට හේතු තුනකි. ඉන් එකක් නල්ලුර් කන්ධ ස්වාමි කෝවිලය. දෙවන කාරණය නම් රාජන් හූල් නම් මහා පොත ඒ සමීපයේ ජීවත්වීමය. ඉතිරි කාරණය බොහෝ පෞද්ගලික කාරණයකි. ඉතින් මෙවන් උතුම් මිනිසුන් ඉන්නා තෙක් මගේ යාපනයට ආදරය කර අවසන් කරන්නේ කෙසේද?

‘’බිඳුණු තල් රුක’’ මතකද අහන්නේ මම පොත ගැන
සිවු දෙනෙක් කතුවරු ලියපු සත්යයේ හිත ගැන
යුද බිමක සැඟවුණු කඳුළුවල අග මුල
පන්හිඳට නතුකළ සැබෑ උගතුන් නෙත
මරණයේ සෙවනැළි දැක දැකම අත ලඟ
උපෙක්ෂාවේ සිතුම් අකුරු කොට පණ පිඹපු
දැළිපිහියකින් කිරි කමින් අතුරේ යනගමන් ලියූ
උතුරේ මෙන් දකුණේද වැරදි අත කැරකුණු
මාලිමාවේ වග ලියු තරු මං පොත
නිල් අහස මහ පොළොව එක ලෙසම දුටු ඇස
අසිපතක් මත හිඳ ලියූ බිඳී තල් රුක
යලිදු යුද බිමක් ගැන හීනෙන්ද නොපතන
හෙටක් කැඳවනු පිණිස දරුවෙකුට
කියවන්න දියයුතුම ‘’පෙළපොත’’
ගෙදර පූජාසනේ මත
තබා සුරැකිය යුතුම වත්කම,
පොත්ගුලක දුලබතම එකතුවේ
ඉහලින්ම තැබියයුතු ,
අකුරු දත් ඇස් වලට
කියවන්න නිර්දේශ කළයුතුම
මේ රටේ ‘’ හදපොත’’
මම යාපනයේ පෙම්වතිය,
සඳරැසී සුදුසිංහ
මාතර ඉදන්
sandaraseepriyathma@gmail.com

Monday, January 31, 2022

06. මගේ යාපනය 06 - ආදරණීයම උපකුලපති - බරැති හදක දණ නැවීම

 


යාපනය යනු තරු පිරුණ අහසකි .ආදරණීයම මිනිස් හිත් දිවා රෑ නොබලාම වෙනසක් නැතිව දිදුළන අහසකි. අහස දුරක හිඳ බලා උන්නද හිත පිරෙන අහසකි. මගේ යාපන ප්රේමයට විටින් විට නැවුම් සිතිවිලි රැගත් යාපනේ පායන තාරකාවන් හමු වීම මගේ හිතට එක්වරම ඇතිකරන්නේ දරාගන්නට බැරිතරමේ සතුටකි. මා කරනලද පිනක් පල දීමකි. මේ යාපනයේ කතාව හදිසියේ ලියන්නේ ලිවිය යුතුම මනුෂ්යත්වයේ තාරකාවක් ගැනය. මේ කතාව මගේ යාපන සිහිනයේ පේලි පැන ලියන්නට හිතුනේ මේ කොරෝනා වසංගතය මගේ ජීවිතය සන්තකයට ගතහොත් මේ කතාව ලියා යන්නට අවස්තාවක් නැතිවන හෙයිනි. යමෙකුට ගරු කලයුතුද ආදරය කලයුතුද එය නොසගවා ප්රකාශකළ හැකි විය යුතුය. මේ මගේ ආදරයයි. මේ කතාව දකින කියවන ලෝකයේ උගතුන්ගේත් සියලු අධ්යාපන ආයතනයන්ගේත් ඇස් පුදුමයෙන් විශාල වනවා පමණක් නොව කඳුලින්ද තෙත්වන කතාවකි. කතාව පටන්ගන්නේ පහුගිය වසරේ යාපන සරසවියේ පැවැත් වූ උපාධි ප්රධානෝත්සවය සමගිනි.

පුරුද්දට මෙන් මූණු පොතේ ඉහල පහල ගිය මගේ නෙත් එක්වරම එක පෝස්ටුවක නතරවිය . එහි වූවේ නිල් පැහැ ලෝගුවක් දැරුවෙකු රෝද පුටුවකින් පැමිණි තරුණයකු අසල දණගසා සිටින අයුරුය. මම තවත් හොදින් බලන්නට වීමි. සමගම තවත් වීඩියෝවකි. මගේ දෑස කඳුලින් තෙත්කල, එහෙත් එය මට දැකගන්නට තරම් පින් කර තිබුය යුතු දසුනකි. එහි දැක්වෙන්නේ උපාධිය ලබාගැනීමට රෝද පුටුවෙන් එන ශිෂ්යයා ලං වෙත්ම කොවිඩ් අවධානමද අමතක කල යාපනය සරසවියේ උපකුලපතිවරයා උපාධි මාලය රැගෙන එම ශිෂ්යයා ඉදිරියේ දණගසා ඔහුට මාලය පළඳවා ඔහුව සිප ගැනීමයි.. හීනෙකින්වත් මෙවැන්නක් බලාපොරොත්තු නොවූ ශිෂ්යයා සතුටු කඳුළු සැලුවේය. කඳුළු පිසදා ඔහුව සනසන්නට උප කුලපතිවරයා අමතක නොකළේය. මම දන්නා පරිදි තම ශිෂ්යයෙක් ඉදිරියේ මෙලෙස දණගැසූ ලොව ප්රථම උපකුලපතිවරයා ඔහු වන්නේ ලොව නිහතමානී උපකුලපතිවරුන්ගේ නම් ලයිස්තුවේ මුලටම තම නම ගෙන එමිනි. දණගැසීම එම ශිෂ්යයාට ලැබුණු තවත් ගෞරව උපාධියක් වනවා මෙන්ම ඔහුගේ අබාධිත බව හේතුවෙන් ඔහු වින්ද සියලු වේදනා එම මොහොතේම අමතක වන්නට ඇත. නමින් ඔහු මහාචාර්ය සිවකොලුන්දු ශ්රී සත්කුන්රාජ්ය.( Prof; Sivakolundu Srisathkunarajya). ඔහුගේ නමේ තේරුමට තරම් ගැලපෙන චරිතයකුත් චරිතයට ගැලපෙන නමකුත් වෙන කොහෙන්වත් සොයා ගැනීමට නොහැකිවනු ඇත


පහු ගියදාක යාපනයට ගිය විටක මට ඔහු හමු වීමට අවස්තාවක් ලැබුණ අතර ඔහු කෙරේ වූ ගරුත්වය තව දුරටත් වැඩි වූවේ ගරුත්වයේ කිරණ මුළු යාපනයටම පතුරවන්නට තවත් හේතුවක් විදාලමිනි. තරම් නිහතමානිකමක් මම ඔහුගෙන් බලාපොරොත්තු නොවුනෙමි. ඔහු සමග ඔහුගේ කාර්යාලයේ සුහද කතාබහකට මුල පුරන්නට මට හැකිවිය . ගුරුවරු යනු දෙවිවරු වගට ඔහුගේ කතාබහ හැසිරීම නැවත වරක් මට පසක් කරන්නට විය. ඉතින් මම ආඩම්බරයෙන් ලෝකයට හඬගා කියන්නේ මේ මගේ යාපනයේ ප්රහර්ශයයි.

උදේ සිට රාත්රී දහය එකොළහ වනතුරු වැඩ කරන "සත්කුන්රාජ්" නම් උපකුලපතිවරයා ලෝකයේ සියලු උපකුලපතිවරුන්ට නැවත වරක් හිතන්නට යමක් ඉතිරි කරන්නේය.. පහුගිය දිනක මට මගේ ගුරුවරයකු වන පේරාදෙණිය සරසවියේ හිටපු මහාචාර්ය පියතිස්ස සේනානායකයන් හා කතාබහ කරන්නට ලැබුණි. අතර තුර   "සර් දැකල තියනවද කවදාහරි උපාධි උත්සවයකදී උපකුලපති කෙනෙක් විද්යාර්තයෙක් ඉස්සරහ දණගහනවා"

"නෑ මම කවදාවත් දැකලත් නෑ. අහලත් නෑ." මම පියතිස්ස සර් යාපනයේ සිදුවීම කීවෙමි. ඔහු එය අසා පුදුම වූවේය

"කලාතුරකින් හරි එහෙම මිනිස්සු ඉන්නවා මේ ලෝකේ ඉතුරුවෙලා" මගේ ගුරුවරයා සතුට ප්රකාශකළේය.

යාපනයේ ඉගන ගන්නට එන ශිෂ්යයන්ට සිංහල සිසුන්ට ඔහුගේ ආදරය මහා සෙවනැල්ලක් වග කීම අතිශයෝක්තියක් නොවන්නේ මම දෑසින්ම ඔහුගේ මානුශීයත්වය අත්දුටුව හෙයිනි. මෙහි සිංහල දෙමල සිසුන් අතර ප්රස්නයක් ඇතිවන්නට යන හැම විටම ඔහු අතර මැද හිටගන්නේ පියකු මෙනි. ඔහුට ජාති ආගම් බේදයක් නැත. ඔහුගේ විෂය ගණිතය වුවද ගණිතය ඔහු තරම් හොදින් යාපනය සරසවියේ ගැටළු විසදන්නට යොදා ගන්නා වෙනත් උපකුලපතිවරයකු නැත. "යාපනයට එන හැම ශිෂ්යයෙකුම යාපනේ ඉගනගන්නවා කියන්නේ ආඩම්බරෙන්. නිසා තමයි විශ්වවිද්යාලෙ නම ගහපු ටී ෂර්ට් ආඩම්බරෙන් අදින්නේ"  ඔහුගේ ආදරණීය වචනය. ආචාර්ය උපාධි ද්විත්වයක් හිමි ඔහු දක්ෂ ක්රිකට් ක්රීඩකකයකු, ගුරුවරයකු මෙන්ම සාර්ථක උපකුලපතිවරයකුවේ. වූ ඔහු ගැන පොතක් වුව ලියන්නට හැකිය. එහි සිටිනා සිංහල සිසුන් ඔහුට පුදන ආදරය සමගිනි. ඔහුට ජාති ආගම් බේදයක් නැත. ඔහු ඉන්නේ එවැනි සරල බෙදීම් සහිත අඳුරු සමාජයෙන් ඉහල ආලෝකය පතුරන තැනකය. උගත්කමත්, බලයත්, මනුෂ්යත්වයත් එකට එක් වූ තැන දෙවිවරු පහලවනු ඇත.

යාපනය සරසවිය මා උගත් සරසවිය නොවුනද මේ මා පෙම් බැඳ සිටින ලංකාවේ අනෙක් සරසවියයි. ඉතින් එහි සිදු වූ මෙවන් දුලබතම සිද්ධියක් මගේ යාපන ආදරයට තවත් උඩුවියනක් නොවන්නේද ?

හොදම මිනිසුන් හොදම විදියට හමුවන්නේ මගේ යාපනයෙනි. ඉතින් එවන් පිදියයුත්තකු වෙනුවෙන් කවියක් නොලිය ඉන්නේ කෙලෙසද?

කඳුලකට කඳුලක්

හමුවෙනා තැනකදී බෝසත්

ලෝකයේ හදවත

නවතීවි මොහොතක්

දනගසන විටකදී

මනුෂ්යත්වය පාමුල

කෛලාශ කූටයත්

හිස නමයි කොහොමත් .

ආදරේ කොතනද ගෞරවය එහි වෙත්

මෙවන් මිනිසුන් දකින දෙනෙතක්

පින් පුරා ඇත සසරෙත්

බිමට බර වුනු වී කරල් කවදත්

ලෙන්ගතුය පොළොවට

රැගෙන දයාවේ බලපත්

උගතයුතු ශිල්පයේ සිවු දිසා දක්වත්

හිරුසේම විශ්වයට පුදනු රිසි මනුසත්

ඉහල තනතුරු කිරුළු දිදුලවයි අහසෙත්

මෙවන් දුර්ලභ හැඟුම් කවදත්

පවසාවි ගුරු සුවඳ පත පොතෙන් එලියෙත්

චායාරූප -නගේශ්වරන් තිලීපන්

මම යාපනේ පෙම්වතිය

සඳරැසී සුදුසිංහ

මාතර ඉදන්

07. මගේ යාපනය 07

  රාජන් හූල් නම් මහා පොත සොයා ගියෙමි . ඇත්තම කියන්නේ නම් මට හිතෙන්නේම මගේ දෛවය විසින් මම යාපන අහසට තියා ඇණ ගසා ඇති වගකි. යාල් පානම් ආදරය මග...